Martes sa Ikadalawampu't pitong Linggo sa Pangkaraniwang Panahon
Oktubre 6, 2009 (San Bruno, Pari, Paggunita)
Pangkaraniwan sa ating mga Pilipino ang pagiging maasikaso sa mga panauhin. Hospitable tayo sa mga bisitang dumarating, inaasahan man o hindi. Kaya't sa ating ebanghelyo, mauunawaan natin ang nararamdaman ni Marta na pagkamaligalig sapagkat ang pinakamahalagang panauhin, ang Panginoon, ay nasa kanyang tahanan. Natutuwa ang Panginoon sa ginagawang paglilingkod sa kanya ni Marta, subalit mas nalugod Siya sa ginawang pakikinig sa Kanya ni Maria. Nakalimutan ni Marta na hindi dumalaw si Hesus sa kanilang tahanan bilang isang Panginoong dapat paglingkuran kundi bilang isang Kaibigang naghahanap ng makakausap. Oo, nagalak sa Marta nang dalawin siya ng Panginoon subalit mas nagalak si Maria nang makausap niya ang Panginoon.
Ang pagiging abala natin sa maraming bagay ang madalas nagiging dahilan kung bakit hindi natin napapansin na dinadalaw pala tayo ng Panginoon, na hinihintay niya tayo sa katahimikan ng ating mga puso. Madalas, akala natin, sapat na ang pagpunta sa simbahan tuwing Linggo, upang masabing nagawa na natin ang dapat nating gawin bilang isang katoliko. Subalit, hindi ganon kababaw ang hinihingi sa atin ng Panginoon. Ang nais ng Panginoong Hesus ay isang kaibigan na makikinig sa kanyang tinig sa kabila ng napakaraming alalahanin ng buhay.
Nang sabihin Niya kay Marta, "Marta, Marta abala ka't balisa sa maraming bagay, isa lamang ang kailangan..." nais niyang sabihin, hindi lamang kay Marta, kundi sa bawat isa sa atin na, "Huwag kang mangamba, hindi ka nag-iisa, Ako'y naririto't kasama mo..." Ang Panginoon lamang ang tangi nating kailangan sa buhay, at wala nang iba.
Sa pagdalaw ng Panginoon sa bahay nila Marta, binibigyan niya tayo ng isang halimbawang dapat tularan. Ibig Niya tayong turuang magbahagi ng panahon para sa ating kapwa. Kailan ba natin huling dinalaw ang isang kaibigang pinagkakautangan ng loob? Kailan ba tayo huling pumunta sa ospital upang bigyan ng lakas ng loob ang isang kaibigang may sakit? Ang iyong magulang na may edad na, kailan ka huling umuwi sa inyo hindi upang humingi ng pera kundi upang maupo at makipagkwentuhan sa kanila? At maging ang kapatid mong may sama ng loob sa iyo, kailan ka huling dumalaw sa kanya upang humingi ng tawad? Kailan nga ba?
Sa bawat araw ng ating buhay, paulit-ulit na dumadalaw sa atin ang Panginoon. Maaaring sa anyo ng isang magulang, asawa, anak, kapatid, kaibigan, kakilala, pulubi, bata at maging sa ating mga tagumpay at pagkabigo, kahinaan at kalakasan, subalit pinatuloy ba natin Siya? Pinaglingkuran ba natin siya o kung hindi man, naupo ba tayo at nakipagkwentuhan sa Kanya? Amen.
Ang pagiging abala natin sa maraming bagay ang madalas nagiging dahilan kung bakit hindi natin napapansin na dinadalaw pala tayo ng Panginoon, na hinihintay niya tayo sa katahimikan ng ating mga puso. Madalas, akala natin, sapat na ang pagpunta sa simbahan tuwing Linggo, upang masabing nagawa na natin ang dapat nating gawin bilang isang katoliko. Subalit, hindi ganon kababaw ang hinihingi sa atin ng Panginoon. Ang nais ng Panginoong Hesus ay isang kaibigan na makikinig sa kanyang tinig sa kabila ng napakaraming alalahanin ng buhay.
Nang sabihin Niya kay Marta, "Marta, Marta abala ka't balisa sa maraming bagay, isa lamang ang kailangan..." nais niyang sabihin, hindi lamang kay Marta, kundi sa bawat isa sa atin na, "Huwag kang mangamba, hindi ka nag-iisa, Ako'y naririto't kasama mo..." Ang Panginoon lamang ang tangi nating kailangan sa buhay, at wala nang iba.
Sa pagdalaw ng Panginoon sa bahay nila Marta, binibigyan niya tayo ng isang halimbawang dapat tularan. Ibig Niya tayong turuang magbahagi ng panahon para sa ating kapwa. Kailan ba natin huling dinalaw ang isang kaibigang pinagkakautangan ng loob? Kailan ba tayo huling pumunta sa ospital upang bigyan ng lakas ng loob ang isang kaibigang may sakit? Ang iyong magulang na may edad na, kailan ka huling umuwi sa inyo hindi upang humingi ng pera kundi upang maupo at makipagkwentuhan sa kanila? At maging ang kapatid mong may sama ng loob sa iyo, kailan ka huling dumalaw sa kanya upang humingi ng tawad? Kailan nga ba?
Sa bawat araw ng ating buhay, paulit-ulit na dumadalaw sa atin ang Panginoon. Maaaring sa anyo ng isang magulang, asawa, anak, kapatid, kaibigan, kakilala, pulubi, bata at maging sa ating mga tagumpay at pagkabigo, kahinaan at kalakasan, subalit pinatuloy ba natin Siya? Pinaglingkuran ba natin siya o kung hindi man, naupo ba tayo at nakipagkwentuhan sa Kanya? Amen.
No comments:
Post a Comment